Corne Lenders wordt in zijn woonplaats Weert, ook wel de ‘sjaele gigolo’ genoemd. “Ik deed soms overdreven gehandicapt met mijn blindenstok”, zegt Corné Lenders (55). Toen hij besefte dat hij doof én blind zou worden, ging hij de marathon lopen, de toppen in de Alpen beklimmen en zelfs het boek ‘Blinde Vinken’ schrijven. De zelfspot van een ‘gigolo’.

Op m’n 29ste werd ik volledig arbeidsongeschikt verklaard. Ik was als kind al slechthorend, maar toen bleek ik ook nog eens het syndroom van Usher te hebben. Uiteindelijk zal ik helemaal doof én blind worden, alleen weet niemand in welk tempo. Een normaal mens heeft een blikveld van 180 graden, ik heb nog zo’n zeven graden over. Als ik iemand recht in de ogen kijk, kan ik z’n mond al niet meer zien.

Universiteit
WAO, drie letters waar ik me rot voor schaamde. Ik, de ambitieuze carrièretijger, de doorzetter die zich van de mavo had opgewerkt tot aan de universiteit. De man die altijd droomde van een villa met zwembad en als EDP-auditor niet schuwde om keiharde oordelen te vellen over de ICT-processen van organisaties en medewerkers. Opeens was het game over voor mezelf. Vier jaar lang zat ik in een diepe put. Als ik op feestjes nieuwe mensen ontmoette kwam geheid de vraag: wat doe jij voor de kost? Ik lulde eromheen: ‘Ik heb vroeger op school goed opgelet, daarom kan ik nu al rentenieren.’

Kokervisie
Tegen buurtbewoners zei ik: ‘Ik ben gigolo, daarom kan ik overdag zoveel thuis zijn.’ Met dat soort (zelf)spot hield ik me overeind. Ik deed me soms ook zieliger en ‘gehandicapter’ voor dan ik op dat moment was. Want ja, mensen worden argwanend als je ’s middag zonder blindenstok loopt en ’s avonds mét. Want ze weten niet dat mijn kokervisie bij schemer veel meer problemen geeft dan bij daglicht.

Nonnen
Na vier jaar ging de knop om. Ik wilde weer de energieke en optimistische Corné van vroeger worden. M’n jeugd was niet makkelijk, op m’n zesde moest ik al naar het doveninternaat in Eindhoven bij strenge broeders en nonnen, die je koffer ondersteboven hielden als je hemden niet netjes gevouwen waren. Ik was een keurig nette jongen. Té net en té volgzaam, weet ik nu. Zelfs toen ik puberde was m’n grootste daad van rebellie dat ik een half jaar geen vlees at. En natuurlijk speelde ook bewijsdrang mee. Ik wilde apart zijn, niet alleen die ‘schele dove’.

Dat is trouwens de eeuwige vraag die ik krijg: ben je liever doof of blind? Ik heb niks te kiezen, maar persoonlijk zou ik liever volledig blind dan totaal doof zijn. Mooie muziek en een diepgaand gesprek met familie en vrienden zijn voor mij waardevoller dan de aanblik van een mooie vrouw of dito berglandschap.

Blinde Vinken
Vanaf m’n 33ste nam m’n leven een mooie wending. Niet alleen door de geboorte van onze vier kinderen, die geen van allen de Usher-ziekte hebben. Ik leerde het leven accepteren met de dingen die ik wèl nog kon. Ik liep – met hulp van begeleiders – de marathon van New York, ik maakte bergtochten, ik wekte aan het fotoboek ‘Blinde Vinken’ dat gewone mensen laat zien wat wij blinden ervaren, ik organiseerde en speelde veel goalball, ik werd bestuurslid van de buurtcoöperatie Keent Onderneemt en gastheer bij het Toon Hermans Huis. Ook organiseren we als Toon Toppers jaarlijks een prestatie- en sponsortocht naar de Mont Ventoux. (Ex-)patiënten kunnen met de fiets of te voet deze berg bedwingen. En als ze boven aan de top zijn kunnen ze letterlijk en figuurlijk terugkijken naar de weg die ze hebben afgelegd. Naar de pijn en de angst die ze hebben overwonnen. Dat geeft zoveel energie en zelfvertrouwen.

‘De sjaele’
Ik had de neiging om een einzelgänger te worden, maar doordat ik tijdig uit m’n schulp kroop werd ik gaandeweg een socialer mens dan ik ooit was geweest. Niet dat ik perfect ben. Volgens mijn vrienden kan ik nog steeds slecht luisteren naar mensen…zeker als m’n hoortoestel uit staat. Het klinkt raar uit mijn mond, maar mijn blindheid is een eyeopener geweest. Anders was ik waarschijnlijk altijd in de kille, egocentrische zakenwereld blijven hangen. Nu weet ik hoeveel rijker je bent als je losser en minder perfectionistisch in het leven staat. Wat niet wegneemt dat ik zo nu en dan angstscenario’s zie. Ik mag dan de pose van de zelfverzekerde kartrekker aannemen, de humorist die zichzelf de sjaele noemt. Maar diep van binnen ben ik natuurlijk bang voor de dag dat ik honderd procent blind word en daardoor familie en vrienden ga verliezen. Want ja, je bent dan, meer nog dan nu, een lastpost.

Madonna
Anderzijds vertrouw ik op de levensles van m’n vader, een onbaatzuchtige bouwvakker. Hij zei: ‘Beoordeel mensen nooit op hun uiterlijk en gedrag.’ Dat is ook de boodschap op Madame X, de nieuwe cd van Madonna. Natuurlijk was haar optreden bij het Songfestival dramatisch slecht. Dat kon zelfs ík horen… Maar het zou me niks verbazen als ze dat met opzet heeft gedaan, juist om de boodschap van haar cd kracht bij te zetten. Om te laten zien hoe snel wij mensen be- en veroordelen en elkaar laten vallen als we niet meer aan alle verwachtingen voldoen. Of praat ik nu als een verstokte fan zonder kop?

Prikkeldraad
Ik ben nu 55 en als ik terugkijk dan is de rode draad in m’n leven in feite een soort prikkeldraad. Als kind prikte de doofheid in m’n zelfvertrouwen, maar het prikkelde ook m’n vechtlust. Die prikkeldraad houdt ook zeurende en negatieve mensen op afstand, want ik wil ondanks m’n handicap optimistisch blijven. Maar het symboliseert tegelijkertijd hoe ik met vriendschap omga. Als prikkeldraad eenmaal in elkaar verstrengeld is, kun je het nooit meer uit elkaar halen.

Bron: De Limburger
Datum: 14 augustus 2019
Door: Ron Buitenhuis