Blind vertrouwen op Omar

Blindengeleidehond Omar is dol op een uitdaging

Toos Schippers uit Bussum zit sinds de pensionering van haar oude maatje Cooper midden in de fase van wennen aan een nieuwe blindengeleidehond. Dat is leuk, maar ook spannend. Toos heeft het Syndroom van Usher, een aandoening die langzaam blind en doof maakt. Ze hoort via cochleaire implantaten, maar doordat ze nauwelijks meer ziet, kan ze het gedrag van haar nieuwe hond Omar niet altijd beoordelen. Zo stopte de hond vorige week plotseling tijdens het oversteken. Wat bleek? Hij zag een kat. Het was Toos’ man die haar dat kon vertellen omdat hij op een afstandje mee wandelde. Toos laat in deze beginfase soms mensen met goede ogen achter haar aan lopen.

Het is niet niks, blind moeten vertrouwen op een hond. Hoe weet je zeker dat-ie je geen greppel in laat lopen en je niet laat struikelen over een container op de stoep? Kun je erop rekenen dat hij terugkomt als je hem voor het eerst loslaat in het bos?
,,Iemand zag laatst dat Omar en ik schuin het zebrapad overliepen in plaats van recht. Als je dat niet corrigeert, denkt de hond dat het zo ook wel goed is.”

Naar de blindengeleidehondenschool
Omar is net twee jaar oud en bracht de eerste maanden van zijn leven door in een puppy-pleeggezin. Daarna ging hij een halfjaar naar de blindengeleidehondenschool. Hij is een Golden Doodle, een kruising van een Golden Retriever en een poedel. Daarmee is het een tophond, want hij heeft de loyaliteit van de eerste en de intelligentie van de tweede. De gezaghebbende Britse KennelClub plaatste beide soorten deze maand in de top vijf van beste blindengeleidehonden.
Het feit dat een hond een opleiding heeft gehad, betekent echter niet dat hij alles al kan. Ja, hij kent commando’s als ‘links’, ‘rechts’, ‘zoek lift’, ‘zoek stoep’. En ja, hij kan obstakels vermijden. Maar hij weet echt nog niet hoe hij in Bussum naar de bakker moet lopen.

“Je moet hem ook gewoon de huisregels leren. Omar ging hier al heerlijk op de bank liggen. Dat heb ik hem toch maar even afgeleerd”
Toos Schippers

,,Het is heel complex, zo’n nieuwe hond”, zegt Toos terwijl Omar zijn kop in haar schoot legt. ,,Je moet hem ook gewoon de huisregels leren. Omar ging hier al heerlijk op de bank liggen. Dat heb ik hem toch maar even afgeleerd, omdat dit niet in elk huis wordt gewaardeerd’.

Niet mopperen
Met haar vorige hond Cooper kon ze lezen en schrijven, maar dat ging niet vanzelf. Gemiddeld kost het een jaar voor baas en hond goed op elkaar zijn ingespeeld. Cooper was trouw, maar ook eigenwijs. Hij wandelde rustig een extra rondje door het bos als hij in de gaten had dat zijn baasje niet oplette. En vooral de eerste tijd verdwaalde Toos geregeld met hem. ,,Dan raakte ik in paniek, en daardoor werd de hond onzeker. Daar heb ik van geleerd, Golden Doodles zijn gevoelig. Met Omar doe ik het dus anders: rustig en duidelijk blijven. Niet mopperen.”

Blokkeren als er gevaar dreigt
Toos had haar oude hond acht jaar, toen was het de hoogste tijd voor zijn pensioen – meestal werken geleidehonden zo’n zes jaar. Een emotioneel moment, zeker omdat ze hem niet kon houden. Dat voelde toch als afdanken na zo veel jaren trouwe dienst, ook al kwam hij in een liefdevol adoptiegezin terecht. Dankzij Cooper kon Toos tot haar eigen pensioen zelfstandig met de trein en de tram naar haar werk in Utrecht reizen. In een camperbusje ging hij mee de wereld over. Cooper redde haar twee keer het leven: de eerste keer door pal voor haar te gaan staan toen er onverwacht een tram de hoek om kwam op de Dam in Amsterdam, de tweede keer op het moment dat een vrachtwagen een zebrapad negeerde en rakelings langs haar heen denderde. ‘Blokkeren’ heet dat in geleidehondenjargon. De hond moet, als er echt gevaar dreigt, in staat zijn alle commando’s van zijn baas te negeren en zijn lijf dwars voor de blinde zetten.

Het echte werk
Toos Schippers heeft de nieuwe hond nu zes weken en spreekt van een ‘enorme klik’. Inmiddels wijkt Omar niet meer van haar zijde, ook niet tijdens het interview. Samen kunnen ze al zonder chaperonne een aantal routes lopen, zoals naar de Albert Heijn. ,,Maar hoe dichter bij huis, hoe minder de hond wordt uitgedaagd”, weet ze uit ervaring. ,,Je ziet zo’n hond genieten op Utrecht CS of Schiphol. Dan weet-ie: dit is het echte werk, nu ben ik belangrijk.”

Bron: De Gelderlander
Door: Annemarie Haverkamp
Foto: © privé