De dag dat Gitta de diagnose Usher kreeg (9)

Er was een moment dat er rare dingen voorvielen in het donker. Vallen over een heel groot obstakel bijvoorbeeld. Of een lantaarnpaal niet zien, stoepje missen.

Dus toch even naar de huisarts. Hoe de vervangend huisarts reageerde zit in mn geheugen gegrift. Oh maar jij hebt gewoon een bril nodig (had hij maar gelijk gehad), dus naar de opticien. De opticien keek in mn ogen, wat hij precies zei weet ik niet meer maar wel voldoende om mn vriendin totaal overstuur te bellen met de mededeling dat ik blind zou worden. Daarna volgde velen onderzoeken, eerst in Ziekenhuis Hilversum, doorgestuurd naar Utrecht en uiteindelijk naar het Erasmus Rotterdam. Stukje bij beetje kwam de diagnose boven tafel. Eerst Retinitis Pigmentosa, en al die tijd tot aan de diagnose had ik het gevoel, dit is niet mogelijk. Ik ben al belast met slechthorendheid, dan mankeer ik los daarvan toch niet ook wat aan mn ogen. Uiteindelijk bleek het Ushersyndroom. Een grote klap voor mij en m’n partner. Uren hebben we samen gehuild, want hoe ziet onze toekomst eruit als ik doof en blind ben? En veel angst voor onze kinderen, zijn zij ook belast met deze defecte genen? Inmiddels zitten we in rustig vaarwater en redelijke berusting. Niet teveel vooruitkijken en ons leven aanpassen daar waar nodig. Af en toe even slikken als zicht en gehoor weer ietsje minder wordt. Maar vooral hoop houden op de nieuwe ontwikkelingen, en dat deze snel genoeg gaan zodat ook bij mij de achteruitgang gestopt kan worden voor ik blind ben.

Gitta Zonneveld