De dag dat Lies en haar 2 zussen de diagnose Usher kregen (17)

Het gele bloemetje

Ik kom uit een plattelandsgezin met 6 kinderen. Toen ik 20 jaar was, had ik net mijn opleiding afgerond en werkte ik in de thuiszorg. Voor mijn rijbewijs had ik sterkere glazen nodig en maakte daarvoor een afspraak bij de oogarts. Op de brommer ging ik er heen en al snel mocht ik bij de oogarts mee naar een kamertje achter zijn praktijk. Ik kreeg koffie aangeboden en dacht: ‘Wat een aardige man.’. Maar al gauw bleek dat er meer aan de hand was. Hij legde een boekje voor mij neer en wees naar een zwarte bladzijde. ‘Dat is de toekomst van uw ogen. U zou moeten omscholen want dit beroep kunt u niet blijven doen’. Omscholen?! Ik stelde mijzelf gerust dat ik binnenkort zou trouwen en dus onder de pannen was. Toch wat ontdaan ben ik op de brommer gestapt en naar mijn zus gereden die daar vlakbij werkte in een naaiatelier van een chique kleding winkel. Mijn zus zette mij op een stoel en gaf mij een bakje koffie zodat zij haar werk kon afmaken. Terwijl ik een beetje naar buiten zat te staren, zag ik ineens een geel bloemetje in de achtertuin. Ik dacht bij mij zelf: ‘Ik kan wel gaan treuren, maar NU kan ik de bloemen nog WEL zien!’

Natuurlijk was het bij thuiskomst heftig voor onze familie. Drie meiden van ons gezin waren niet alleen slechthorend, maar bleken ook een netvliesaandoening te hebben. Het Ushersyndroom.

Wij werden, inclusief mijn opa en oma van toen rond de 80 jaar, gevraagd om mee te doen aan een onderzoek. En daar ging mijn vader met een volle auto. Ondanks dat hij de chauffeur was, werd hij ook gedruppeld…..

Inmiddels is het 40 jaar verder en ik heb nog vaak terug gedacht aan dat gele bloemetje.

Lies Verkamman