De dag dat Linda de diagnose Usher kreeg (7)

‘Plof’ met een doffe dreun viel de volleybal naast mij op de grond en stuiterde over de vloer. Mijn teamgenoten keken mij vragend aan. Ik haalde mijn schouders op en voelde me enorm opgelaten. Hoe kon ik deze bal zo gemist hebben? Terwijl ik de opgespeelde service van de tegenpartij strak in de gaten hield, en aanstalten maakte om de bal op te vangen, was hij ineens uit mijn zicht ‘verdwenen’. In de schittering van de TL verlichting was ik de bal kwijtgeraakt, tot het moment dat deze naast mij neerplofte!!! “Ga jij maar eens naar dokter”, werd mij voorzichtig geadviseerd. Ik moest erkennen dat het hoogst tijd werd om de huisarts te raadplegen. Na een aantal bijna incidenten zoals die keer dat een fietser van rechts zomaar uit het niets voor mij opdoemde, vond ik dit alles best wel verontrustend worden. Nu ook vrienden dit begonnen te zien kon ik er niet meer omheen! Eerlijk gezegd was ik doodsbang om te erkennen dat er iets niet goed zat in mijn bovenkamer. Onlangs was een dierbaar familielid overleden aan de gevolgen van een tumor met uitzaaiingen in het hoofd. Het zal toch niet…..? Nee, ik liet mij niet gek maken maar nu kwam het opeens wel weer heel dicht bij… Ik stond midden in het leven, had net mijn studie afgerond én had mijn backpackreis naar Australië en Nieuw-Zeeland geboekt. Over drie weken zou mijn avontuur beginnen! Met de vliegtickets en buitenlands werkvisum in huis kwam ik in de medische molen terecht. Met spoed werden allerlei onderzoeken geregeld want de specialist twijfelde of hij mij wel naar Australië kon laten gaan! Slik, ik begon voor de diagnose te vrezen…

Twee dagen vóór vertrek kwam het verlossende telefoontje van de arts; “geen tumor … Retinitis pigmentosa … Ushersyndroom … u mag op vakantie …” De rest van het gesprek had ik niet meer gevolgd, ik ging een half jaar op reis down under, jippie!!! Geen idee wat dat Ushersyndroom inhield maar erger dan een tumor kon het niet zijn, toch???

Linda Abspoel