Onze eerste vakantie in Noorwegen.
Vorig jaar waren wij met onze buscamper voor het eerst op vakantie in Noorwegen. Onderweg hoorden we verhalen over de moeilijk begaanbare tocht naar de beroemde Preikestolen, dus dat moesten we maar niet doen. In plaats daarvan besloten we de Kjerag te beklimmen. Daar kun je de Kjeragbolten vinden, een enorme grote, ronde steen die tussen twee rotsen is ingeklemd. Daar kun je op klimmen voor een bijzondere foto, die veel te zien is op social media. En dat alles op een hoogte van bijna duizend meter boven een fjord. Ja dat leek ons wel wat.
Toen wisten we niet wat we nu weten, een beklimming van de een na zwaarste categorie. Naïef als we waren gingen we op weg. Mijn man Theo voorop en ik met mijn Usher er achteraan. Oei de eerste meters waren gelijk al pittig, stappend en struikelend over rotsblokken, zwoegden we voort. Na de eerste kilometer vroeg ik me vertwijfeld af of dit wel zo’n goed idee was. Maar we zagen de vallei voor ons en met mijn beperkte tien graden zicht genoot ik van de schitterende natuur en vergezichten. Dus maar vol goede moed verder, moest toch lukken, nietwaar? We waren niet de enigen en als die oudjes het voor ons konden, konden wij het ook, toch?
Theo was mijn geweldige gids en leidde me voetje voor voetje over de rotsblokken, langs de kabels ( “kabel nu rechts van je, pak hier maar vast, nee, hier stopt het, nu een stapje naar links, nu grote stap naar boven, ja denk erom, hier is een afgrond, links blijven lopen….”). Eindelijk, na heel veel geploeter, eindeloos geduld van Theo en harde, koude wind bereikten we na vier uren de hoogvlakte. Een Duitser grapte dat het nog vijf minuten lopen was naar de Kjeragbolten….niet dus, na nog een half uur kwamen we bij een kloof. En wat voor kloof! Een afdaling vol met rotsblokken!
Ik had het helemaal gehad en riep dat ik die kloof niet in ging. Het was mij wel best, Theo ging maar alleen, ik wachtte wel tot hij terug kwam. Maar ja, dan ken je mijn man niet. Ik moest mee, we waren nu zo ver en dat laatste stukje kon ik ook wel doen. Na heel wat gesputter van mijn kant, sleepte Theo me de kloof in. Voetje voor voetje, maar wat was ik hem dankbaar! Toen we beneden in de kloof waren, zagen we hoog boven ons de Kjeragbolten.
Dat uitzicht vergeet ik nooit weer, zo bijzonder, zo indrukwekkend! Theo gaf me zijn fototoestel, want hij wilde ook op die grote ronde steen staan net zoals vele anderen voor hem en dan moest ik natuurlijk veel foto’s maken.Er stond een aardige Nederlander naast me en hij bleef bij me staan, net zo lang tot Theo helemaal boven was bij de Kjeragbolten en ik Theo in het vizier kreeg voor de foto. De aardige man bevestigde dat het inderdaad Theo was (wat aardig, dacht ik nog) en ik maakte snel zoveel mogelijk foto’s. Toen we weer terugliepen, ik bedoel, klauterden, vertelde ik Theo van die aardige man. “Ja”, zei Theo, “die zijn we onderweg een paar keer tegen gekomen en en ik vertelde hem even dat jij niet veel zag”. Oké, ik had die man dus niet eerder gezien die dag en ik hoor natuurlijk ook niet alles…..Toch wel bijzonder dat die man mij in de gaten hield en ervoor zorgde dat ik de juiste man (!) op de foto zette, daarboven op die Kjeragbolten……
Het was een dag om nooit weer te vergeten en het hele gebeuren heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt!
Kora Hoekstra