‘Usher en de eerste keer’ (7)

De eerste keer dat ik met mijn gezin een grote buitenlandse stad heb bezocht, is afgelopen zomer geweest. Na een pittig jaar waarin ik de spreekwoordelijke man-met-de-hamer ben tegen gekomen, is het heerlijk om op een camping aan te komen waar ik de weg al ken. Mijn kinderen, een dochter van 8 en zoon van 5, zoeken hun vrienden en vriendinnetjes van vorig jaar op en mijn man B. en ik gaan gestrekt op een stretcher aan het zwembad. Ideaal, zeker gezien onze omstandigheden. Omdat wij de omgeving rondom de camping vorig jaar al uitvoerig hebben verkend, hebben wij dit jaar maar één doel: een bezoek aan Milaan. De kinderen zijn inmiddels groter en als wij onze ambities ten aanzien van wat wij willen bekijken enigszins beperken, moet het vast lukken. B. parkeert de auto net buiten de stad en wij gaan met de metro naar El Duomo. Onze zoon houdt de hand van B vast en onze dochter begeleidt mij. Dat is onze vaste rolverdeling als we met zn vieren op pad gaan. We lopen het metrostation in. Het is donker, dus ik zet mijn zonnebril af. Eigenlijk helpt het niet veel. Behendig manoeuvreert mijn dochter mij door de menigte. Dat doet ze overigens heel graag. Plotseling staan we boven aan een roltrap en kijk ik de diepte in die voor mij opdoemt. Het duizelt mij enorm. We komen vervolgens bij de incheckpoortjes. B. houdt één voor één onze kaartjes voor de scanner. Eerst gaat onze dochter, dan ik, daarna onze zoon en als laatste komt B. door het poortje. Net familie gans. We stappen uit bij de Dom. Er staat een enorme rij en de wachttijd blijkt twee uur te zijn. Geen doen met jonge kinderen, concluderen wij. We willen al weggaan als een beveiliger ons aanspreekt. We mogen via een speciale ingang naar binnen en nog geen vijf minuten later staan we in de Dom. Handig die stok, mama”.

Toegegeven, Ik heb erg moeten wennen aan dat stigmatiserendeding. Maar behalve dat het veiliger is, heeft een stok ook andere voordelen, zo blijkt. Op Schiphol hebben wij namelijk ook al een VIP-behandeling gekregen. We nemen vervolgens een hop-on-hop-off-bus om een indruk te krijgen van de stad en bezoeken een kasteel. Daarna gaan we nog naar het San Siro-stadion en scoren daar een voetbalshirt voor onze zoon met zijn eigen naam erop. Dat shirt heeft hij de rest van de vakantie niet meer uitgedaan. s Avonds op de camping blikken B. en ik terug op de dag. Dat hebben wij toch maar mooi gefikst met zn viertjes. Ik voel mij trots en verdrietig tegelijk. Er is een tijd geweest dat ik zelfstandig met mijn backpack de wereld over reisde. Nu loop ik aan de hand van mijn dochter. Wat heb ik in een korte tijd veel zicht en gehoor verloren. En wat is Ushersyndroom toch een sluipmoordenaar.

We hebben verder een heerlijke vakantie gehad. Goede verlichting in de stacaravan, rechte paden, een toegankelijk zwembad en alles binnen handbereik. Kortom, ideaal voor een jong gezin met een moeder die Usher heeft.

En toch…..twee weken in een omgeving waar alles al bekend is en niets meer te ontdekken valt; Ideaal met Usher misschien, maar het past niet bij ons gezin en het past al helemaal niet bij mijn persoontje. Dat ene dagje Milaan voelt als een enorme overwinning voor ons allemaal. Het is niet het verdrietige gevoel, maar juist de trots overheerst. Trots op mijn gezin bij wie ik dezelfde drivevoel als bij mijzelf. De driveom ons niet te laten beperken door Usher. Dat ene dagje Milaan heeft B. en mij aan het denken gezet. Waarom zouden wij onze droomreis door West-Amerika eigenlijk nog langer uitstellen? Fuck it, dit gaan wij gewoon met zn vieren doen! Met een aangepast reisschema, bouwlampen, een eigen chemisch toilet en een lichte tent die voorzien is van reflecterende scheerlijnen. America, here we come!

Annouk van Nunen